Ψυχική Οδύνη (932 ΑΚ) 320.000 ευρώ
Το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο επιδίκασε για το θάνατο της ανυπαίτιας 19χρονης συνεπιβαίνουσας :
Ακολουθήστε μας στο Google News
Ανά 130.000ευρώ στον πατέρα και στην μητέρα(αντί των 90.000 ευρώ πρωτοδίκως επιδικασθέντων)
Ανά 20.000ευρώ σε καθένα από τους δύο παππούδες (αντί των 15.000 ευρώ πρωτοδίκως επιδικασθέντων)20.000ευρώ στην γιαγιά (αντί των 15.000 ευρώ πρωτοδίκως επιδικασθέντων)
Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έκρινε ότι επιδικάζοντας το Εφετείο τα παραπάνω ποσά για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης στους δύο γονείς, στον παππού εκ πατρικής και μητρικής γραμμής και στη γιαγιά εκ μητρικής γραμμής της θανούσας δεν παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας του άρθρου 25 παρ.1 του Συντάγματος και δεν υπερέβη τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας. Απορριπτέος ως αβάσιμος ο εκ του άρθρου 559 αριθ.1 ΚΠολΔ λόγος αναίρεσης της ασφαλιστικής εταιρίας.
Αναιρετική Διαδικασία κατ ́αρθρ. 559 αριθ. 8 ΚΠολΔ
Απορριπτέος ως αβάσιμος ο λόγος αναίρεσης της Ασφαλιστικής Εταιρίας
Η σχέση Υπαιτίου και Θύματος δεν αποτελεί Αυτοτελή Πραγματικό Ισχυρισμό ούτε και Κριτήριο Επιδίκασης Χρηματικής Ικανοποίησης λόγω Ψυχικής Οδύνης στα μέλη της οικογένειας του θύματος ούτε και αφορά την αρχή της αναλογικότητας(1) Η αναιρεσείουσα ασφαλιστική εταιρία με τον λόγο αυτό της αναίρεσης της παραπονείται κατά της προσβαλλόμενης απόφασης διότι δεν έλαβε υπόψη της για τον προσδιορισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης στους ενάγοντες, τον προταθέντα με τις πρωτόδικες προτάσεις της ισχυρισμό της, τον οποίο επαναπρότεινε με την αντέφεσή της η οποία απορρίφθηκε από το Εφετείο, «ότι ο υπαίτιος του θανάτου της θυγατέρας και εγγονής των εναγόντων – αναιρεσιβλήτων δεν ήταν ένα τυχαίο τρίτο πρόσωπο ή ένας απλός γνωστός ή φίλος της, αλλά ο άνθρωπος με τον οποίο διατηρούσε σοβαρότατο προσωπικό και συναισθηματικό δεσμό και σχεδίαζε να έλθει “εις γάμου κοινωνία”, ο οποίος στενός προσωπικός δεσμός αποτελούσε εξαιρετικά σημαντική παράμετρο την οποία όφειλε να σταθμίσει το δευτεροβάθμιο δικαστήριο κατά τον υπολογισμό του ύψους της ψυχικής οδύνης των αναιρεσιβλήτων».
Απορριπτέος ο λόγος αυτός ως απαράδεκτος καθώς ο προαναφερόμενος ισχυρισμός της αναιρεσείουσας, δεν αποτελεί αυτοτελή πραγματικό ισχυρισμό, δεν στηρίζει ένσταση ή αντένσταση της, αλλά πρόκειται για επιχείρημά της(νομικό και πραγματικό) που κατατείνει σε απόκρουση – άρνηση της αγωγής, αντλούμενο από τις αποδείξεις. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να αποτελεί αυτοτελή πραγματικό ισχυρισμό, το κατά την αναιρεσείουσα γεγονός της «στενής σχέσεως του ασφαλισμένου της – αποκλειστικά υπαιτίου της θανατώσεως της συγγενούς των αναιρεσιβλήτων και αυτής», αφού η σχέση υπαιτίου θύματος δεν αποτελεί κριτήριο επιδίκασης χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης για τα μέλη της οικογενείας του θύματος, που δοκίμασαν τον ψυχικό πόνο από την απώλειά του, ούτε καν αφορά την αρχή της αναλογικότητος.
Η διάταξη του άρθρου 932 ΑΚ παρέχει δυνητική ευχέρεια στον δικαστή της ουσίας να επιδικάσει χρηματική ικανοποίηση και να καθορίσει το εύλογο ποσό, αφού εκτιμήσει τα υπόψη του τεθέντα πραγματικά περιστατικά, που όπως παγίως νομολογείται, είναι:
α) ο βαθμός πταίσματος του υπαιτίου, β) το τυχόν συντρέχον πταίσμα του θύματος,γ) το είδος της προσβολής,δ) η περιουσιακή και κοινωνική κατάσταση των μερών,ε)οι συνθήκες τέλεσης της αδικοπραξίας και επί θανατώσεως προσώπουστ) ο βαθμός συγγενείας των εναγόντων με το θύμα και ο βαθμός συναισθηματικής σύνδεσής τους με το θύμα,ζ)η ηλικία του θύματος και η μέχρι τη θανάτωσή του κατάσταση της υγείας του,η)η ηλικία και ευαισθησία των εναγόντων, θ)ο πόνος και η οδύνη που δοκίμασαν τα μέλη της οικογένειας του θύματος – ενάγοντες,ι)η κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων μερών.
Πηγή : Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου
